TRASA WYCIECZKI

INTERESUJĄCE FAKTY

Niewiele osób wie, że dzisiejsze obszary landów Meklemburgia, Brandenburgia i Saksonia zamieszkiwały od VI w. plemiona zachodniosłowiańskie. Członkowie jednego z nich, nazywani Sprewianami, założyli drewniany gród Kopanica, będący obecnie dzielnicą Berlina zwaną Köpenick. Gdy na te tereny dotarli wojowie Karola Wielkiego, był on zamieszkiwany przez związek plemienny Hawelan. W pierwszej połowie XII w. do okolic dzisiejszego Berlina, granicę polskich wpływów przesunął książę Bolesław III Krzywousty. W tym czasie istniało tutaj słowiańskie Księstwo Kopanickie, które było lennem Polski. Jego władca, Jaksa z Kopanicy toczył ze zmiennym szczęściem zacięte walki z margrabią Marchii Północnej, Albrechtem Niedźwiedziem o gród Brenna (obecnie Brandenburg). Jednak pod koniec stulecia tereny te znalazły się w granicach utworzonej przez Niedźwiedzia, Marchii Brandenburskiej i zostały poddane niemieckiej kolonizacji.

CIEKAWE HISTORIE

W historycznym szturmie Berlina brali również udział Polacy. Za zgodą Stalina, żołnierze z 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki zostali przewiezieni w rejon bezpośrednich walk i przydzieleni do radzieckich jednostek pancernych. Polscy żołnierze od 30 kwietnia brali udział w walkach w zachodniej części Tiergarten, przebijając się w stronę Reichstagu, w rejonie Politechniki oraz przy Bramie Brandenburskiej. Polacy w trakcie walk stracili 539 rannych i zabitych żołnierzy, co stanowiło 8% stanu wyjściowego dywizji. Śladem tych wydarzeń były polskie flagi powiewające nad zdobytą stolicą III Rzeszy. Jedna z nich zawisła już 2 maja na Kolumnie Zwycięstwa w Parku Tiergarten. Kolejna została zawieszona na gmachu Reichstagu, ale to zdarzenie owiane jest mgłą tajemnicy. Podobno doszło do bijatyki między Polakami, a czerwonoarmistami i zrzucenia naszej flagi. Inna wersja mówi o zastrzeleniu polskiego żołnierza, który wywiesił flagę, ale dzisiaj już chyba nie poznamy prawdy o tamtych wydarzeniach. Kolejna biało-czerwona flaga załopotała na Bramie Brandemburskiej, tuż obok czerwonych sztandarów naszych sojuszników, już po kapitulacji Berlina.

TO WARTO ZOBACZYĆ

Królowa Egiptu Nefretete (Nefertiti) żyła w XIV w.p.n.e. i była żoną faraona Echnatona. Podczas wykopalisk w 1912 roku niemiecki egiptolog Ludwig Borchardt odnalazł w el-Amarna piękne i bardzo dobrze zachowane popiersie królowej. Przy podziale artefaktów między Egipt i Niemcy, strona niemiecka zaoferowała Egipcjanom w zamian kamienny ołtarz, który jednak okazał się falsyfikatem. Obecnie głowa Nefertiti znajduje się w Neues Museum w Berlinie. Rzeźba królowej z piękną, długą szyją i nakryciem głowy przysługującym faraonom, stała się synonimem kanonu piękna i obecnie jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli kojarzonych ze starożytnym Egiptem. W ostatnich latach rząd Egiptu bezskutecznie ponawia próby odzyskania dzieła, które jego zdaniem zostało skradzione.

O TYM WARTO WIEDZIEĆ

Konferencja poczdamska odbyła się na przełomie lipca i sierpnia 1945 r. w Pałacu Cecillienhof. Było to ostatnie z trzech spotkań przywódców koalicji antyhitlerowskiej, tzw. wielkiej trójki, na którym podjęto decyzje o kształcie powojennej Europy. W konferencji wzięli udział: przywódca Związku Sowieckiego Józef Stalin, prezydent USA Harry Truman, który zastąpił zmarłego w kwietniu Franklina Delano Roosevelta oraz premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill, którego zastąpił od 28 lipca nowy premier tego państwa, Clement Attlee. Pomimo, że nasz kraj należał do obozu aliantów i walczył z Niemcami od pierwszego dnia II wojny światowej, reprezentanci Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźtwie nie wzięli udziału w obradach. Mocarstwa zachodnie zaakceptowały żądania Rosji Sowieckiej dotyczące wschodnich granic Polski, a pakt Ribbentrop-Mołotow przemilczano, aby nie drażnić Stalina. W wyniku tych decyzji Polska przez ponad 44 lata znajdowała się w orbicie wpływów Związku Sowieckiego, co miało destrukcyjny wpływ na jej społeczeństwo, kulturę, religię i gospodarkę.